- Przedwojenny kościół przy Placu Narutowicza w Warszawie ponownie w konserwacji.
- Na wieży widoczne są duże ubytki wojenne w strukturze muru, a w wyższych partiach, widać wyraźnie jeszcze ślady po kulach wojennych.
- Cel: Konserwacja ceglanej elewacji.
W czerwcu tego roku rozpoczęliśmy stawianie rusztowania od frontu kościoła. Naszym zadaniem jest wyczyszczenie, wzmocnienie, przemurowanie i wymiana wtórnych betonowych spoin.
.
Po wojnie kościół był naprawiany z cegieł odzyskanych ze zbombardowanej Starówki Warszawskiej, jednak część z nich, nie jest już odporna na warunki atmosferyczne i będzie przez nas wymieniona. Natomiast te cegły, które spełniają wymogi techniczne, będziemy delikatnie unikfikować (podkolorowywać), tak żeby było widać różnicę między cegłami oryginalnymi (przedwojennymi) oraz tymi, które wmurowywane były już po wojnie w trakcie odbudowy kościoła.
Zarys historyczny:
Budowa kościoła rozpoczęła się jeszcze przed I wojną światową, w 1910 roku. W tamtym okresie Warszawa rozwijała się gwałtownie a rosnąca dzielnica nie miała swoich kościołów. Mieszkańcy Ochoty chodzili do świątyń na Woli i na Koszykach.
Początkowo planowano, aby na szczycie najwyższej wieży ustawić hełm, jednak zrezygnowano z tego pomysłu z powodu braku funduszy.
Podczas Powstania Warszawskiego w 1944 roku sam kościół został mocno zniszczony, a stojąca zaraz obok drewniana dzwonnica spłonęła. Po wojnie kościół był odbudowywany, aż do 1960 roku.
